Piotr Skarga
(Inna forma nazwiska Piotr Powęski, herbu Powęża)
(2 lutego 1536, Grójec – 27 września 1612, Kraków)
Polski jezuita zaangażowany w walkę z innowiercami, teolog, pisarz, kaznodzieja.
Jedna z najwybitniejszych postaci kultury polskiej przełomu XXVI i XVII wieku.
Studiował na Akademii Krakowskiej, w Wiedniu i Rzymie.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1564 roku, a w 1568 wstąpił do zakonu jezuitów.
Przedstawiciel ruchów kontrreformacyjnych, w 1606 roku sprzeciwił się uchwaleniu edyktu przychylnego dla wyznawców innej niż wiara katolicka, co spowodowało wybuch rokoszu Zebrzydowskiego wymierzonego w antyreformacyjną politykę Zygmunta III Wazy.
Skarga był wieloletnim (24 lata) nadwornym kaznodzieją króla i jego spowiednikiem.
Angażował się politycznie, dzięki niemu doszło do zawarcia unii brzeskiej (1596), w ramach której część hierarchów prawosławnych uznała zwierzchnictwo papieża.
Rektor Kolegium Jezuitów w Wilnie, pierwszy rektor Uniwersytetu Wileńskiego.
Pozostawił po sobie wiele pism, prezentując w nich wszechstronną wiedzę i erudycję, m.in.
- „Żywoty świętych” (prezentacja wiedzy historycznej),
- „O jedności Kościoła Bożego” (obraz bogatej wiedzy teologicznej),
- „Kazania sejmowe” (sprawność polityczna).
Ksiądz Skarga głosił radykalne hasła kontrreformacyjne, krytykował również wady ustrojowe Rzeczypospolitej.