- W okresie tym nauka i wykształcenie stawiane były wysoko w hierarchii potrzeb.
- Niezwykle ważne było postępowanie zgodne z nakazami rozumu.
- Najsłynniejszą szkołą filozoficzną starożytności była Akademia, założona przez Platona.
- Drugą ze szkół o wysokiej renomie był tzw. Likejon, gdzie nauczyciele był Arystoteles.
- Obie te nazwy stały się następnie określeniami instytucji oświatowych.
Inne ze szkół to prowadzone przez:
- sofistów (gdzie uczono argumentowania, przekonywania, zwracano tam uwagę na brak obiektywizmu, podkreślając, że istnieją tylko subiektywne wyobrażenia,
- temu stanowisku przeciwstawiał się Sokrates, twierdząc że zasady moralne są stałe i każdy może je stosować, ponadto człowiek musi słuchać głosu wewnętrznego, który ostrzega przez czynieniem zła, jego ideą było powiedzenie „wiem, że nic nie wiem”,
- cynicy okazywali pogardę dla społecznych ustaleń, konwenansów, nie widzieli nic złego np. w publicznym załatwianiu potrzeb fizjologicznych, przedstawicielem był Diogenes z Synopy, który mieszkał w starej beczce,
- epikurejczycy to przedstawiciele szkoły, która miała swą siedzibę w ateńskim ogrodzie, jej twórca Epikur przekonywał, że do osiągnięcia szczęścia należy żyć na łonie natury, w gronie przyjaciół, nie na szerokim forum, bez strachu przed śmiercią, bo gdy żyjemy to śmierć jest nieobecna, za największe dobro uznawali epikurejczycy przyjemności (bez zmysłowych rozkoszy) i brak cierpienia, epikureizm pochwalał cnotę i ascezę,
- szkoła stoicka miała swą siedzibę w Stoa Poikile, czyli Porytku Malowanym, stąd więc ich nazwa, ich twórcą był Zenon z Kiton, a uważali, że wszystko jest z góry ustalone, człowiek więc z własnym losem musi się jedynie pogodzić, kierując się jedynie rozumem, bo uczucia przeszkadzają w takim pojmowaniu świata,
- sceptycy, którzy kierowali się poglądami Pirrona z Elidy byli ludźmi wątpiącym, uważali że człowiek nie wie, jaka jest prawdziwa rzeczywistość i dlatego nie powinien wydawać o niej żadnych opinii i sadów, podporządkowując się panującym obyczajom i prawom.