Język powieści jest bardzo urozmaicony, zawiera wyrazy gwarowe, żargon uczniowski, obce słownictwo zapożyczone z innych języków, zwłaszcza z języka rosyjskiego i łaciny.
Wyrażenia gwarowe w wypowiedziach Andrzeja Radka:
- chylośna kobyła,
- iść piechotą,
- jechać kuniamy,
- ćwieknąć w łeb.
Żargon uczniowski w dialogach i narracji:
- przezwiska nauczycieli, uczniów: Kłapouch, Kałmuk, Grajcarek, Klej, Pieprzojad, Figa, Wilczek,
- słownictwo związane z nauką: kuć, ściągać, dawać nogę, wytrynić, koza, dostać rżnięcie, protega, belfer.
Wyrazy obcego pochodzenia:
- z języka rosyjskiego: diktowka, zwonok, Zakon Bożij, chrestomatia, rusyfikacja,
- z łaciny: pauper (chłopiec), locum (miejsce), curiosa (osobliwość).
Komizm słowny, humor, uosobienie, przenośnia:
- „zbawcza czynność mordowania rozumu”,
- „śmieszny Żydzina”,
- „zorza stanęła między grubymi pniami”,
- „cierpienie zranionej duszy”
- Styl jest zindywidualizowany.
- Bohaterowie utworu przemawiają własnym językiem w zależności od środowiska, w którym się wychowali, zawodu, okoliczności oraz wewnętrznych przezżyć.