Tadeusz Miciński
(9 listopada 1873, Łódź – luty 1918, rejon czerykowski, Białoruś)
Pisarz i poeta polski okresu Młodej Polski.
Bardzo oryginalny poeta młodopolski, jego zainteresowania:
- bliskie mistyce, demonologii, tworzyły wokół jego postaci specyficzną atmosferę,
- spowodowały, że nazywano go magiem.
Jego twórczość obsesyjnie podejmująca wątek dezintegracji osobowości zawiera wiele elementów prekursorskich wobec ekspresjonizmu i surrealizmu. Filozofia Micińskiego podejmowała następujące kwestie:
- samotność i niepewność człowieka wobec sił niepojętych rozumem, tkwiących we wszechświecie i w samym człowieku,
- wolność absolutna jednostki a ład i porządek Boskiego wszechświata,
- wartość dobra i zła oraz zmienność ich definicji,
- emocje i przeżycia człowieka, jego rozterki wewnętrzne, problem winy i kary.
“Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży” – już tytuł utworu wskazuje charakterystyczną dla całości utworu antynomię zła i
dobra: “jam ciemny jest płomień boży” – pochodzę od Boga, stwórcy zarówno dobra (jasność) jak i zła (ciemność). Podobnie rzecz się ma z bohaterem wiersza Lucyferem. Raz określany jest jako: „komet król”, “piorun burz”, czy “otchłań tęcz”, “blask wulkanu”, a zarazem jako: “pył pustyni”, “od grobowca cichszy”.
“Ananke” – krótki utwór, który przedstawia spór dwu stron, dwu “koncepcji istnienia”: przeznaczenia (symbolizowane przez gwiazdy, a
bezpośrednio wskazane przez tytuł: upersonifikowanie w mitologii greckiej losu, konieczności, przeznaczenia), które skazuje zbuntowanego człowieka na udrękę wiecznego błądzenia i ludzkiego indywidualizmu, pragnącego wolności choćby za cenę popełniania błędów symbolizowanego przez butnego Szatana, zwanego tu “królewskim duchem”, “budowniczym nadgwiezdnych miast”).