- Wiersz pochodzi z tomu „Sól”, z 1962 roku.
- Poetka, już w tytule, odwołuje się do filozofii Heraklita.
- Snuje refleksje na temat egzystencji, wskazując, że stawanie się, przemijanie to istota bytu.
- Wiersz to wyrafinowana metafora, kojarzona z ewolucjonizmem, człowiek jest rybą pośród innych ryb, płynie w rzece Heraklita, rzece czasu.
- Podmiot liryczny jest uczestnikiem i obserwatorem zdarzeń („ja”, „opisuję”, „łowi”).
- Poetka snuje refleksje na temat odrębności jednostki, jej niepowtarzalności.
- Przypomina również o bezradności człowieka wobec metafizycznych pytań, związanych z istnieniem.
- Szymborska zastosowała czas teraźniejszy, podkreślając w ten sposób znaczenie problemów i ich ponadczasowość.
- Uniwersalizm podkreślają powtarzalne procesy, sytuacje.
- Utwór jest przykładem liryki pośredniej, filozoficznej.