Kazimierz Wierzyński
(27 sierpnia 1894, Drohobycz, Ukraina – 13 lutego 1969, Londyn, Wielka Brytania)
Polski poeta, prozaik, eseista.
Czołowa postać życia literackiego przedwojennej Warszawy.
Najwybitniejszy po wojnie poeta emigracji.
Współredaktor “Skamandra”, którego twórczość charakteryzuje żywiołowy witalizm, afirmacja życia, sprzeciwianie się wszelkim programom i filozoficzno-estetycznym uwarunkowaniom.
Wierzyński wiele podróżował po Europie, redagował “Przegląd Sportowy” i założony przez siebie tygodnik “Kultura”.
Zasłynął poezjami o tematyce sportowej, w 1928 roku za wiersz “Laur olimpijski” otrzymał złoty medal na Konkursie Literackim Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie.
Po wybuchu wojny emigrował do Francji, następnie mieszkał w Portugalii, Brazylii i USA.
Tu opracował biografię F. Chopina, która ukazała się ze wstępem Artura Rubinsteina.
Wydał też tom poezji o Józefie Piłsudskim.
W latach 50. XX wieku odszedł od tematyki patriotycznej i wierszy wojennych.
Zainteresował się przyrodą, także amerykańską i sięgnął po wzorce balladowe.
W latach 60. XX wieku pojawiły się w jego twórczości wiersze wolne.
Od 1965 roku mieszkał w Rzymie, potem w Londynie, później USA.
Po debiucie Wierzyńskiego M. Dąbrowska tak oto określiła jego twórczość:
“To jest chyba najradośniejsza poezja wszystkich czasów.
Aż nie do wiary, że można było tyle wspaniałej poezji wydobyć z samej tylko radości istnienia”.