- Wiersz pochodzi z tomu „Wiosna i wino” z 1919 roku.
- Jest przykładem liryki bezpośredniej („mój”, „mi”).
- Podmiot liryczny – poeta cieszy się z życia, cieszy się nim.
- Podoba mu się młodość i niedojrzałość.
- Duszę człowieka porównuje do ogrodu, w którym kwitną najpiękniejsze kwiaty.
- Swój stan euforii nazywa za pomocą kolokwializmu „zielono mi w głowie i fiołki w niej rosną”.
- Pragnie, by inni byli także szczęśliwi i chce ich zarazić swoją radością.
- Jako poeta nie potrafi tego jednak zrobić.
- Skutkiem jego rozważań jest stwierdzenie, że powinien być wiosną.
- Znaczącą rolę w wierszu pełnia zastosowane metafory.
- Wiersz typowy dla Skamandrytów, stanowi pochwałę życia, radości z samego istnienia.
- Napisany dwunastozgłoskowcem.
„Zielono mam w głowie”
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
na klombach mych myśli sadzone za młodu
Pod słońcem co dało mi duszę błękitną
i które mi świeci bez trosk i zachodu.
Rozdaję wokoło mój uśmiech, bukiety
rozdaję wokoło i jestem radosną
wichurą zachwytu i szczęścia poety
co zamiast człowiekiem powinien być wiosną!