“Sonety do Laury” to cykl 317 wierszy, które poeta stworzył w przedziale lat 1330-1365.
Dzielą się na “Wiersze ku czci Laury żywej” i “Wiersze ku czci Laury martwej”, a ich dominantą jest miłość, ogromna, namiętna, silna i tak oddziałująca na poetę, że wszystko inne nie jest ważne, że ustępują jej nawet najszlachetniejsze i najszczytniejsze ideały.
Dzieje tej miłości, ogniskują różnorodne niepokoje moralne, aspiracje religijne, marzenia i rozmyślania filozoficzne.
Petrarka pragnie pokazać to co w tym uczuciu jest uniwersalne i ponadczasowe, odbiera więc różnorodnym przeżyciom i wydarzeniom ich naturalne barwy i indywidualne akcenty.
Poeta w swych “Sonetach” idealizują zarówno uczucie, jak i kobietę, zachowując się jak psychoanalityk wnika wgłąb osobistych miłosnych emocji, a ilustruje je w bardzo kunsztownej formie.
Wg relacji twórcy ujrzał Laurę po raz pierwszy w 1327 roku, 6 kwietnia, w kościele św. Klary w Awinionie.
Podobno zmarła 21 lat później, też 6 kwietnia 1348 roku podczas zarazy dżumy we Florencji.
Twórczość Petrarki wywarła wpływ na liryke miłosną, uprawianą przez różnych autorów wieków późniejszych.
Sposób przedstawiania miłości uznano za wzór do naśladownictwa.
Zjawisko to nazwano petrarkizmem.