- Utwór powstał w leśniczówce „Pranie” nad Jeziorem Nidzkim, tam napisane wiersze – znawcy uważają za najpiękniejsze.
- Wiersz jest fragmentem poematu „Kronika olsztyńska”.
- Cykl ten zaprezentowany został po raz pierwszy w „Przekroju” w 1952 roku (nr 403).
- Tematem wiersza „A w tych borach…” jest przyroda i jej niepowtarzalne piękno.
- Podmiot liryczny obserwuje przyrodę podczas spaceru z psami.
- Jego opis angażuje wszystkie zmysły czytelnika, czyli wzrok, słuch, dotyk, węch.
- Przyroda zostaje niejako ożywiona i uosobiona.
- Patrząc na piękno natury podmiot liryczny popada w nastrój refleksyjny, pełen zadumy i tęsknoty, co świadczyć może o wzajemnym pokrewieństwie człowieka z przyrodą.
- Poeta wykorzystał środki artystyczne: epitety (np. „bory olsztyńskie”), przenośnie (np. „tęcza mosty rozstawia”), uosobienie (np. „komar płacze w promieniu”).
- Wiersz należy do gatunku liryki opisowo-refleksyjnej.
- Składa się z 3 czterowersowych strof.
A w tych borach olsztyńskich
dobrze z psami wędrować.
A w tych jarach olsztyńskich
sośnina i dąbrowa.
Tęcza mosty rozstawia.
Jak Wenus pachnie szałwia.
Ptak siada na ramieniu.
Komar płacze w promieniu.
W dzień niebo się zaśmiewa,
a nocą się rozgwieżdża,
gwiazdy w gniazda spadają.
Żal będzie stąd odjeżdżać.