- Utwór stanowi rodzaj modlitwy.
- Wygłasza go nieszczęśliwie zakochana kobieta do bogini miłości, wymienionej w tytule.
- Wiersz zaczyna się apostrofą w podniosłym tonie.
- Wielokrotnie powtórzone zostały prośby i wezwania, które tworzą rodzaj ramy kompozycyjnej.
- Zakochana istota składa błagalny hołd.
- Rozpoczyna on rodzaj bezpośredniej rozmowy z bóstwem.
- Bogini miłości pokazana jest jako istota o dwóch obliczach, która wabi ludzi złudą szczęścia, a daje bardzo często ból miłosnego niespełnienia.
- Zakochanym dostaje się cierpienie lub nadzieja, że otrzymają także miłosne spełnienie, jeśli bogini będzie przychylna ich uczuciom.
- Ten dialog przypomina dwóch zwykłych kobiet.
- Afrodyta pociesza kobietę (ziemiankę) i napełnia ją otuchą.
Przed tronem twym się chylę, Afrodyto,
nęcąca w sieci, córo Zeusa,
i błagam, smutkiem nie dręcz mego serca,
o nieśmiertelna,
lecz ku mnie zejdź, jak nieraz już czyniłaś,
gdy cię mój głos doleciał z oddalenia,
i dla mych skarg rzucałaś progi domu
wielkiego ojca.
Twój złoty wóz poniosły chyże ptaki
i raz po raz, nad kręgiem czarnej ziemi
zniżając lot, skrzydłami mocno biły
w jasnym eterze.
Ujrzałam cię, a ty promieniejąca,
z uśmiechem na obliczu nieśmiertelnym,
spytałaś najłaskawiej, co mnie gnębi,
że ciebie wzywam.
kto wzniecił znów mych pragnień najgorętszych
serdeczny żar? Kogo mi przywieść ma
Peitho1 ku miłości? Kto mnie skrzywdził,
kto ból mi zadał?
Unika cię? – mówiłaś. – Wnet odszuka!
Odtrąca dar? – Wnet tobie dary złoży.
Nie kocha cię? – W miłosne wpadnie sieci,
choćby wbrew chęci.
I dzisiaj zejdź ze stopni swego tronu,
nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie,
i stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili
po mojej stronie!