- Wiersz, piosenka wyrażą zadumę i refleksję poety na zmarnowanym ludzkim życiem, które upływa na poszukiwaniu szczęścia.
- Niestety nie tam, gdzie naprawdę można go odnaleźć, czyli w ludzkim sercu i wzajemnej miłości.
- Ostatnia zwrotka stanowi przestrogę dla ludzi, ktorzy marnują swe wysiłki.
- Rozczarowani ludzie są sobie sami winni, ponoszą przecież odpowiedzialność za własne postępowanie.
- Nastrój wiersza jest poważny, nawet pesymistyczny i wynika z braku zaufania do ludzkiej mądrości i starań o to, by zdobyte bogactwo gwarantowało lepsze i szczęśliwsze życie.
- Wiersz ma budowę strofkową, składa się z 5 zwrotek czterowersowych,.
- Poeta zastosował rymy żeńskie, przeplatane (abab).
Siedzi ptaszek na drzewie
I ludziom się dziwuje,
Że najmędrszy z nich nie wie,
Gdzie się szczęście znajduje;
Bo szukają dokoła
Tam, gdzie nigdy nie bywa,
Pot się leje im z czoła,
Cierń im stopy rozrywa;
Trwonią życia dzień jasny
Na zabiegi i żale:
Tylko w piersi swej własnej
Nie szukają go wcale!
W nienawiści i kłótni
Wydzierają coś sobie —
Aż zmęczeni i smutni
Idą przespać się w grobie.
A więc, siedząc na drzewie,
Ptaszek dziwi się bardzo;
Chciałby przestrzec ich w śpiewie…
Lecz przestrogą pogardzą.