- Wiersz powstał w 1951 roku.
- Gatunkowo jest przykładem liryki sytuacyjnej.
- Składa się z 9 strof, o różnej liczbie wersów.
- Czytelnik odnajdzie rymy parzyste dokładne i niedokładne.
- Język jest prosty, bez ozdobników (środków artystycznych).
- Tematem utworu jest skromność artysty.
- Podmiot liryczny przedstawia historię listu zaadresowanego ” DO NAJLEPSZEGO POETY”.
- Ponieważ list nie miał adresata trafiał po kolei do różnych osób, najpierw do Staffa, następnie do Tuwima, by ponownie wrócić na pocztę.
- Adresata poszukiwano poprzez ogłoszenie w prasie, na które zgłosiła się cala kolejka chętnych do tego tytułu.
- Wiersz ma charakter ironii, satyry skierowanej do marnych twórców.
- Tytuł kontrastuje z obrazem chętnych do uznania ich za wielkich , mimo braku talentu.
Na Pocztę Główną w Warszawie
przyszedł list strasznie pomięty,
z adresem brzmiącym ciekawie:
DO NAJLEPSZEGO POETY.
Nazwiska ani ulicy
nadawca nie podał wcale,
więc naradzali się wszyscy,
co z fantem tym począć dalej.
Żeby nie wyszła gaffa,
list odesłali do Staffa.
i Staff oddał go Tuwimowi,
a Tuwim na to tak powi:
„To nie ja. A wy się boczcie”.
I list znów leżał na poczcie.
Żeby więc skończyć z kłopotem,
kierownik poczty rad nierad
wziął w rękę swe pióro złote
i dał do gazet inserat,
że „list jest taki i taki,
więc się zgłaszajcie, chłopaki”.
Taaak
I teraz wciąż się zgłasza.
I problem wciąż sie rozszerza.
I stoi kolejka straszna
na długość jak stąd do Zgierza.