Julian Tuwim
(13 września 1894, Łódź – 27 grudnia 1953, Zakopane)
Jeden z najpopularniejszych poetów polskich w okresie międzywojennym (żydowskiego pochodzenia, rodzina zasymilowana), satyryk, tłumacz, zbieracz osobliwości dotyczących literatury, kultury i obyczaju, autor antologii i utworów dla dzieci.
Debiutował w 1913 roku, od 1916 zamieszkał w Warszawie, był jednym z założycieli kabaretu literackiego „Pod Picadorem” i grupy Skamander, najpopularniejszej grupy poetyckiej w dwudziestoleciu międzywojennym.
Publikował w wielu pismach, tworzył teksty kabaretowe i satyryczne. Od 1927 roku współpracował z Polskim Radiem, w 1939 wyemigrował do Francji, następnie do Brazylii i USA, powrócił do kraju w 1946 roku.
Tłumaczył z języka rosyjskiego, m. in. Aleksandra Puszkina i Władimira Majakowskiego.
Wczesna twórczość pena jest optymizmu, radości życia, zachwytu nad cywilizacją, miastem i codziennością.
Tuwim stosował żywy, potoczny język, często wykorzystywał wulgaryzmy. W twórczości późniejszej pojawiają się ostre, nieraz satyryczne wypowiedzi o tematyce społecznej, antynacjonalistyczne, antyfaszystowskie. Poeta pisał również o śmierci, nawiązywał w swych utworach do tradycji klasycyzmu i romantyzmu.
Tuwim tworzył neologizmy, onomatopeje, mistrzowsko operował słowem, łączył liryzm z dowcipem i wyjątkowym poczuciem humoru. W twórczości satyrycznej, w humoreskach, fraszkach, felietonach, piosenkach, parodiach, wykorzystywał groteskę i kalambur.
Najbardziej znane tomy poezji to:
- „Czyhanie na Boga”,
- „Sokrates tańczący”,
- „Rzecz czarnoleska”.
Jest także autorem:
- „Polskiego słownika pijackiego”,
- antologii „Cztery wieki fraszki polskiej”,
- poematu satyrycznego „Bal w operze”,
- poematu dygresyjnego „Kwiaty polskie”.
Tuwim tłumaczył dzieła Puszkina, Gogola, Majakowskiego, Horacego.
Z utworów „dziecięcych” najbardziej znane to:
- „Lokomotywa”,
- „Ptasie radio”,
- „Słoń Trąbalski”.