- Utwór Miłosza „Wiara” wchodzi, obok „Miłości” i „Nadziei” w skład tryptyku zawartego w tomie „Świat – poema naiwne”
- Tematem wiersza jest wiara.
- Podmiot liryczny nie ujawnia się, występuje jako myśliciel.
- Wiersz stanowi odpowiedź na pytanie ontologiczne: W jaki sposób świat istnieje?
- Według ja lirycznego podstawę istnienia stanowi konieczność, uznanie jej zasadności to kwestia wiary.
- Według podmiotu lirycznego wszystko na świecie ma swój sens, miejsce, uzasadnienie.
- Jest więc konieczne, niezastąpione i potrzebne, wynika z tego, że świat kierowany jest rozumną koniecznością.
- Kolejne pytanie to czym jest wiara?
- Wiara to świadomość, że tylko tak urządzony świat ma rację bytu.
- Jest to więc uznanie konieczności cierpienia.
- Istniejące cierpienie, zło czy udręka sa cieniem szczęścia, radości i dobra i tylko razem tworzą całość.
- Także i człowiek ma swój cień, bowiem obok dobroci, opiekuńczości prezentuje także zło czy okrucieństwo.
- Wiersz pisany prostym językiem, jednak jego sens wymaga chwili refleksji.
- Należy do liryki refleksyjnej, filozoficznej, prezentującej określona postawę filozoficzną.
- Jest to wiersz regularny, składa się z 2 sześciowersowych strof z 11 sylabami.
Wiara
Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są — bo są konieczne.
Choćby się oczy zamknęło, marzyło,
Na świecie będzie tylko to, co było,
A liść uniosą dalej wody rzeczne.
Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie,
I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię:
Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły.