Spółgłoski polskie dzielimy:
- Ze względu na zachowanie się wiązadeł głosowych w czasie ich wymawiania na: dźwięczne (np. b, b’, d, d’, g, w, z, ż) oraz bezdźwięczne (np. p, p’, t, l, k’, f, c, c),
- Ze względu na położenie podniebienia miękkiego w czasie ich wymawiania na: ustne (np. p, p’, b. b’, t, d, k) oraz nosowe (m, m’, n, n;),
- Ze względu na zachowanie się środka języka w czasie ich wymawiania na: twarde (np. p, t, k, d, f, z, dz) oraz miękkie (np. b’, k’, ć, m’, t’, dź, ś),
- Ze względu na stopień zbliżenia narządów mowy w jamie ustnej w czasie ich wymawiania na: zwarte (np. b, p, b’, p’), szczelinowe (np. s, f, w’, f’, z, s), zwarto-szczelinowe (c, ć, cz, dz, dż, dź) oraz półotwarte (m, m’, n, n’, ł, l, l’, r, r’),
- Ze względu na główne miejsce artykulacji w jamie ustnej na: dwuwargowe (b, b’, p, p’, m, m’), wargowo-zębowe (w,w’, f,f’), przedniojęzykowo-zębowe (np. c, d, d’, z, s, dz), przedniojęzykowo-dziąsłowo *np. ż, sz, dż, cz, l), środkowojęzykowe (np. ć, dź, g’, k’, ś, ź) oraz tylnojęzykowe (np. g, k, ch, h).
Zgodnie z ta klasyfikacją każda polska spółgłoska odznacza się 5 cechami.