Jean Renoir
(15 września 1894, Montmartre, Paryż, Francja – 12 lutego 1979, Beverly Hills, Kalifornia, Stany Zjednoczone)
Francuski reżyser filmowy, producent, scenarzysta, aktor i pisarz.
Syn słynnego malarza impresjonisty Augusta Renoira.
Uczestniczył w I wojnie światowej walcząc w kawalerii, ranny długo powracał do zdrowia, po wojnie został pilotem.
Przeżycia wojenne stały się kanwą filmu „Towarzysze broni” (1937), który zyskał ogromną popularność publiczności, film uznano za arcydzieło sztuki filmowej.
Założył własną wytwornie, gdzie pracę znalazła jego żona, w 1942 roku wyreżyserował swój pierwszy film, dwa lata później powstało najlepsze z jego dzieł „Nana”.
Po wybuchu II wojny światowej , po zajęciu Francji przez faszystów w roku 1940 – wyemigrował do USA i rozpoczął pracę w Hollywood, choć miał trudności z kręceniem filmów w warunkach studyjnych i językiem angielskim. W Stanach stworzył „Człowieka z południa” (1945) czy „Kobietę na plaży” (1947).
Filmy Jeana Renoira ukazują w sposób naturalistyczny, a zarazem poetycki, życie ludzkie, jego wzloty i upadki.
Po wojnie powrócił do ojczyzny i rozpoczął nowy, kolejny etap w swojej twórczości, przedstawiał świat jak żywy teatr (np. w filmie „Złota karoca” (1953), tęsknotę za starym Paryżem i teatrem Moulin Rouge ukazał we „Francuskim kankanie” (1955).
Pozornie proste, przedstawiają wyrazisty, pełen sympatii obraz ludzi i świata.
Czołowy przedstawiciel francuskiego realizmu, uznawany za jednego z największych twórców światowego kina.
Zdobywca Honorowego Oscara za całokształt twórczości (1975), Złotego Lwa na 7. MFF w Wenecji i wielu innych nagród filmowych.
Długo był czynnym reżyserem, swój ostatni film „Teatrzyk Jeana Renoira” zrealizował w 1969 roku.
Ostatnie lata życia spędził w USA.