Epoki

Na początku lat pięćdziesiątych zjawiskiem głośnym staje się awangardowy “antyteatr”. Za którego prekursorów można uznać Alfreda Jarry (1873-1907), autora farsy “Król Ubu” i Guillaume Apollinaire, autora pierwszego “dramatu nadrealistycznego”, “Cycki Terezjasza”. Dramaturgiem, którego twórczość stanowi […]

Produkcja seryjna, dystrybucja, eksploatacja i reklama wytworów skierowanych do masowego odbiorcy. Odnosi się do dzieł łatwych w odbiorze, wykonanych wg określonych, powtarzalnych procedur. Przemysł ten narodził się wraz z rozwojem kultury masowej.

Kierunek w literaturze polskiej w pierwszych 30. latach XX wieku. Rozwijał się w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim, stąd  oboczna nazwa klasycyzm warszawski. Stanowił w zasadzie kontynuację  założeń rodzimego klasycyzmu oświeceniowego, choć formalnie odwoływał się […]

Wachlarz zainteresowań artystów tego okresu był szeroki. Oprócz fascynacji ciałem  – w kręgu zainteresowań – była również ludzka psychika. Koncentrowano się na emocjach, pamięci, doświadczeniach, uprzedzeniach, a wszystko to w odniesieniu do percepcji otaczającego świata. […]

Popularny na Zachodzie nurt krytycznoliteracki, który odwoływał się do zasad psychoanalizy Sigmunda Freuda (1856-1939). W myśl jego teorii psychoanalityczna krytyka traktuje dzieło jako swoiście literackie odbicie psychiki autora, z wszechstronnym uwzględnieniem całej sfery kompleksów, podświadomości […]

Dziedzina w nauce o literaturze i krytyce literackiej wykorzystująca metody wypracowane w psychoanalizie. Psychoanaliza, korzystająca z doświadczeń Z. Freuda, bada dzieło jako: wyraz świadomości, kompleksów, sposobu przeżywania, ukrytych dążeń danego pisarza. Psychoanalizę jako metodę wykorzystywali, […]

W kulturze włoskiej to nazwa okresy wczesnego renesansu. Przypada na wie XV wiek. Okres ten kończy m.in. twórczość  Andrea del Verrocchio (ur. 1435 we Florencji, zm. 1488 w Wenecji) , rzeźbiarza i malarza renesansowego, nauczyciela […]

Nazwa włoskiego renesansu. Dotyczy wczesnego czas XV wieku. Uważa się, że jego zakończenie stanowi  twórczość  A. Verrocchia, nauczyciela Leonarda da Vinci, który z kolei rozpoczyna okres zwany cinquecento.

Oba te nurty, racjonalizm i empiryzm – opierały się na zaufaniu do rozumu i jego zdolności pojmowania i porządkowania świata. Zakładały, że do prawdy można dotrzeć na drodze intelektualnej refleksji i dedukcji, czyli wyciągania wniosków […]